Z hejtem w herbie

Oczywiście wiem, że obowiązuje ustawa o języku polskim (Polska, Dz. U. z 1999 r. Nr 90, poz. 999) . Wiem też co z niej wynika (duch i litera prawa). Ale coś mi się wydaje, że najbardziej polskim z niepolskich, słówek stał się hejt. To spolszczona wersja słowa hate, czyli nienawidzić. I znowu mam nieodparte wrażenie, że dotyczy ono nie tylko Internetu, ale pączkuje, rozrasta się na całą (chciałem napisać naszą, ale przecież niekoniecznie) społeczność. „Internetowa sfora” straszną jest. Co do tego nie ma niejasności. I co najgorsze każdy dopisek – każdy hejt pojawi się na tej samej stronie co tekst główny. Waży więc (wahać się – waga) tyle samo. Chociaż zwykle znaczy tyle co wymiociny. I tak dalej pączkuje, „wali do łba” i zatruwa mózg. Oczywiście w sensie myślenia.

No bo kto przy zdrowych zmysłach i rzecz jasna Polak – katolik wyrzuci psa z samochodu? Widziałem to przerażenie i ból w oczach małego, czarnego ciapciaka, który na skrzyżowaniu biegał od samochodu do samochodu i skomlał szukając  swojego, za przeproszeniem pana. Bo jakieś ludzkie panisko (bez względu na płeć) pozbyło się swojego „brata mniejszego” jadąc na wczasy. Coś skręca człowieka (widać nie wszystkich) gdy słyszy albo i widzi przywiązane do drzewa drutem psy, które z bólu odgryzają sobie łapy albo giną w okrutnych męczarniach. To samo dotyczy sideł (paści) zastawianych przez kłusowników.

Głupek zastrzelił (upolował) lwa Cecila. Wszyscy ( no, prawie) wyrazili swoje oburzenie. A ty głupku dajesz synowi wiatrówkę do ręki i uczysz go strzelać do sikorek. I to jest w porzo?! Potem się dziwimy skąd biorą się takie odruchy u młodego człowieka. I trwa ogólnopolska dyskusja skąd  ( dlaczego) biorą się młodociani zabójcy. U nas? Jacques Maritain powiedział kiedyś „Trzeba mieć twardy umysł i czułe serce”. A my? Co mamy? I gdzie?!

AZH